Restruimte is een vreemd begrip; het is een ruimte die overblijft. Hij valt buiten onze belangstelling, en is er in zekere zin ook niet. Een eenduidige definitie voor datgene wat restruimte is, is er niet. Dat komt dan ook doordat het een rest is. Een vergaarbakcategorie. Perceptie, beleving en interpretatie spelen daarom een grote rol. Het thema spitste zich de laatste jaren voornamelijk op de stad: binnengebieden, hoven, daken en moeilijke hoekjes en te smalle steegjes werden geëxploreerd en ingevuld of uitgehold. En meestal niet op een strategische manier. Restruimte kent een aantal kenmerkende eigenschappen: Het doet zich vaker voor in versnipperde stedelijke gebieden. Gebieden die tussen stad en platteland invallen, zonder een duidelijke structuur en zonder hiërarchie, niet bedacht en al zeker niet ontworpen. Ze maken deel uit van een opportunistisch landgebruik: Dat deel wordt gebruikt omdat het voorhanden is, dat andere niet. Consensus over de bestemming is er niet en wordt niet bemiddeld.
Er is vrijwel altijd sprake van een tijdssprong: Wanneer de oorspronkelijke functie wegvalt en een nieuwe investering uitblijft, degenereren plekken meestal tot restruimte. Het is een gat in de tijd, een plek met een tijdelijk karakter. Dat maakt dat ze altijd in een midden vallen, tussen dat wat in de toekomst verdwijnt.
In een snel versnipperend ruimtegebruik bezitten restgebieden een sluimerend potentieel een nieuwe drager te vormen; op basis van een aantal kenmerken die we in de volgende pagina’s toelichten.
No Comments